Veilig thuisgekomen

Lieve allemaal,

Het is al een hele tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen. De laatste zes weken op het project zijn voorbij gevlogen, waardoor ik helaas geen tijd had gevonden om jullie op de hoogte te stellen van alles.

Er is echter wel heel veel gebeurd: de mooie trip naar Hampi, de terugkomst op het project, het helpen bij de nursery  in de Don Bosco school, de bijzondere reis naar de geboorteplaats van mijn reismaatje, ons sponsor uitje naar een waterpark en natuurlijk het onvermijdelijke afscheid. Het is veel en veel te veel om dit in deze blog allemaal uitgebreid te beschrijven. Maar schroom niet om ernaar te vragen als je me ziet want ik wil je alles met liefde vertellen.

Wat een ervaring, het is een reis geweest met mooie maar zeker ook moeilijke momenten. Al deze momenten hebben me wel gevormd en heel veel dingen geleerd. Ik heb me 4 maanden lang kunnen redden in een nieuwe cultuur met mensen om me heen die toch hele andere normen en waarden hanteren dan de mensen uit mijn vertrouwde Venlo. Niet verkeerde normen en waarden, maar gewoon anders.

Iedereen zal me gaan vragen of ik veranderd ben en wat deze reis voor me heeft betekend. Voel ik me anders? Nee, dat niet. Echter, heb ik wel dingen meegemaakt die ik nooit van tevoren had kunnen verwachten. Dingen die je ook niet makkelijk uit kan leggen en die je had mee moeten maken om ze echt te begrijpen. Zoals ze dan zeggen: ervaringen voor het leven. Ik heb geleefd in een mini maatschappij die zo ontzettend verschilt van alles wat je kent. Ik heb andere Oostenrijkse en Duitse vrijwilligers leren kennen. Ik ging elke dag liftend met de motor naar het project en at met mijn rechterhand op de grond tussen de kinderen drie keer per dag rijst. Het was echter zoveel meer dan dat alleen.

Een prachtig afscheidsdiner, als dank voor onze werkzaamheden in de school, hebben we gekregen van de Fathers van de school, waar we zelfs nog werden gezegend met een speciale tunie voor een behouden thuiskomst. Daarnaast had ik ervoor gestreden om de afscheidsceremonie op ons project te hebben, samen met al onze jongens. Dit was zowel voor mij als voor hen een mooie manier om mijn tijd daar af te kunnen sluiten. Het moeilijkste is het feit dat je alles wat je hebt opgebouwd met de jongens achter je laat en "weer gewoon verder gaat met je eigen leven". Ik zal altijd de lachende gezichten, de vechtpartijen en alle dagelijkse momenten samen, in mijn hart houden. Ik hoop echter van harte dat het gemis van mij voor de jongens snel weer wordt opgevangen door een andere vrijwilliger. Weer iemand die op een hele andere manier de kinderen een leuke tijd kan bezorgen. Het leven daar zal op een gegeven moment ook gewoon weer verder gaan, net zoals dat van mij...

Nu ik eenmaal thuis ben wil ik iedereen die heeft geholpen deze reis mogelijk te maken van harte bedanken! In de eerste plaats mijn sponsoren, we hebben met het geld een super leuk uitje voor 70 kinderen naar het zwembad kunnen organiseren. Dit was een dag voor de kinderen om nooit te vergeten, want zoveel uitjes hebben ze niet. Je ziet dan pas echt wat de waarde van geld kan zijn. Een prachtige dag voor de jongens van het project compleet met vervoer, snacks en eten! Zeker ook voor mij een van de mooiste ervaringen in India. Dit had zonder jullie niet gekund dus een welgemeend dankjewel voor al mijn lieve sponsoren! Het overige geld zal worden besteed aan een bibliotheek in het project door de Oostenrijkse vrijwilligster waarmee ik nauw heb samengewerkt. Ik zal jullie persoonlijk ook nog van de vorderingen daarvan op de hoogte stellen. Ook een groot dankjewel naar al mijn trouwe bloglezers die me juist met hun lieve reacties op moeilijke momenten de kracht gaven om door te zetten. Heel bijzonder dat jullie mij zo hebben willen volgen!

Yamuna, mijn reismaatje, heeft in de afgelopen 6 weken wel nog braaf haar blog bijgehouden, dus mocht je benieuwd zijn wat we de afgelopen zes weken hebben beleefd, kan je altijd nog even daar een kijkje nemen. Vanaf Hampi heb ik eigenlijk niks meer beschreven, maar dat is dus terug te lezen op haar blog. Via deze link: https://yamunavanzonneveld.reislogger.nl/hampi-weekendtrip.354054

Het voelt nu zo definitief, vandaar dat het ook een week heeft geduurd voordat ik de moed had gevonden om dit te schrijven. Het is nu echt voorbij. Heel cliché maar ieder einde is ook weer een nieuw begin zullen we dan maar zeggen. Ik zal echter nooit nooit nooit meer vergeten wat voor een bijzondere tijd ik in India heb meegemaakt. Mijn woonplaats voor vier maanden, mijn thuis. Deepa Nivas en vooral alle kinderen zitten voor altijd in mijn hart!

Liefs,

Caroline