De eerste weken Chiguru summercamp

Lieve allemaal,

Oh help, waar moet ik in vredesnaam beginnen!? Het heeft ietsjes te lang geduurd om motivatie te vinden voor het schrijven van deze blog, waardoor we ondertussen nu bijna (een maand!) verder zijn. Oeps.... Er is in ieder geval genoeg te vertellen want we zijn op Chiguru, een ander project, nu zomerkamp aan het doen en we hebben een 10 daagse vakantie naar Maleisië achter de rug! Om het wat makkelijker te maken en jullie niet nog langer in spanning te laten wachten, zet ik onze vakantie in Maleisië even in een aparte blog.

Laten we bij het begin beginnen, het zomerkamp. We zitten op het project met 5 vrijwilligers, het is een prachtig buitenproject direct aan de rivier gelegen. Op het moment dat we daar aankwamen waren er rond de 50 kinderen met de college girls erbij geteld. In het begin was er veel onduidelijkheid over wat nu precies onze taak was tijdens het zomerkamp. Ondertussen weten we dat wij verantwoordelijk zijn voor de jongste groep kinderen van 9 uur tot 1 uur.

Gedurende die 1,5 week hebben we met de kinderen posters, maskers, papieren slingers en kettingen van rietjes geknutseld. Daarnaast hebben we ook veel met ze in het speeltuintje gespeeld. Het viel me op dat de kinderen op dit project veel aanhankelijker zijn en de hele tijd met je willen knuffelen. Dat valt natuurlijk wel te verklaren als je kijkt naar wat ze allemaal hebben meegemaakt. Het is echter wel belangrijk om dan in je hoofd te houden dat dit eigenlijk geen normaal gedrag is voor de kinderen. In het begin was het voor mij ook heel erg wennen omdat ik van het jongensproject kom waar ze allemaal wat stoerder zijn. Een nieuwe uitdaging, maar ondertussen ben ik al wel weer aan de kinderen gewend en zij ook aan mij.

Dan nu een paar mooie momenten uit die 1,5 week...

Na het ontbijt wilde ik graag mijn bord gaan wassen. Een van de kleine jongetjes riep echter dat ik echt naar hem toe moest komen. Dus ik liep met mijn vieze bord en vieze hand het huisje in om hem te volgen. Alle trappen opgelopen en boven aan de trap tref ik de brother aan die de leiding heeft over het zomerkamp. Hij stond daar in zijn handen met een heel klein kooitje. Er bleken hele kleine baby eekhoorntjes in te zitten, ongeveer zo groot als mijn pink. Ze waren uit de boom gevallen en de moeder was weg. Hij had de taak op zich genomen om ze te verzorgen. Met een heel klein pipetje gaf hij ze beetje bij beetje wat melk.

Het was vervolgens zo lief om te zien, hoe die twee kleine kindjes omgingen met de beestjes. Zeker omdat ik ook heel vaak het anders heb gezien... Een jongetje van een jaar of drie had het eekhoorntje in zijn handen en gaf hem de hele tijd kusjes. Zo'n enorm liefdevol moment! Heel blij dat ik daar bij heb mogen zijn.

Een ander mooi vertederend momentje was het moment wanneer een van de jongens zijn shirt onder de kokosnoot saus had zitten. Ik hielp hem om het weer schoon te krijgen. Daarna zei hij thank you sister en begon mijn bord af te wassen. Hij zei ook nog : " you help, I help ". Zie je, ze kunnen het dus wel ;)

Er was ook nog tijd voor een moment van realisatie. We zaten op precies dezelfde plaats te eten als dat we een dag na aankomst op de bruiloft zaten. Ik heb het meisje ook nog terug gezien die toen de bruid op de bruiloft was. Wat zag ze er anders uit en nog zo jong! Ze was niet veel ouder dan ik. Ze was dus nu getrouwd door een gearrangeerd huwelijk en woont nu met haar man en zijn familie in Hyderabad.  Hoe maf om je te beseffen hoe anders je leven er uit had gezien als je hier geboren was. Ze bleek ook nog de oudere zus te zijn van een van de college girls van deepa nivas. Die liet me een paar dagen erna ook nog het trouwalbum van haar zus zien. Ik was heel verbaasd over het feit dat haar eigen biologische zus, maar op drie foto's stond. Ter vergelijking wij stonden er twee keer in...

In ieder geval toen we daar dus weer tussen de kinderen zaten te eten bedacht ik me hoe normaal alles in zo'n korte tijd is geworden. Ik weet nog zo goed hoe raar ik me toen voelde. Hoe onwennig het eten met je handen was en de hitte. Nu voelt alles normaal en die eerste dag voelt toch als heel erg lang geleden...

Nog een gezellig moment was de avond van de danscompetitie. De kinderen hadden allemaal dansjes ingestudeerd en uiteindelijk werd er een winnaar uitgekozen. Er waren groepsdansen en solo's en de kinderen keken er enorm naar uit. Ik zal proberen een filmpje in te voegen van een van de optredens, maar ze zijn wel wat aan de donkere kant helaas. Het dansen hier is heel erg verbonden aan het dansen wat ze in de tollywood (telugu) films te zien krijgen. Hier is dansen dan ook zeker niet alleen voor meisjes, heel veel jongens houden ook heel erg van dansen. Het is dan ook echt stoer om goed te kunnen dansen. Hoe dan ook het was een hele gezellige en amusante avond!

In die week heb ik ook nog een paar emotionele gesprekken gehad met de oudere meisjes die daar leven. Ik ga hier niet over in detail treden in verband met de privacy van de meisjes maar ik wil het wel graag op een andere manier delen. Je kan hun leven misschien niet verbeteren en het verleden kan je helaas ook niet veranderen. Het enige wat je kan proberen is een luisterend oor bieden op de momenten dat ze het nodig hebben. Ontzettend bijzonder om meer te horen over hun leven en hun dromen en idealen! Die gesprekken hebben in ieder geval een diepe indruk op me gemaakt. Ik hoop dat ze alles kunnen bereiken wat ze graag willen, ik gun het ze in ieder geval van harte! Als dank om te luisteren, kreeg ik van een van de meisjes ook nog een vriendschapsarmbandje. Dat zijn van die kippenvel momentjes.

Buiten dit ook nog twee wat luchtigere onderwerpen. Ik heb hier twee heerlijke mango's vers van het land opgesmuld, nog nooit zo'n heerlijke sappige mango's gegeten. Ik had alleen geen Daar kunnen die van thuis in ieder geval zeker niet aan tippen!

Het andere ding was een grappige gebeurtenis die me was overkomen met Hannah samen. De dag voordat ik op vakantie zou vertrekken, ging ik nog even gezellig met haar uiteten. We kwamen in een helemaal leeg restaurant terecht. De ober kwam zowat rennend naar ons toe omdat die zo graag klanten wilde hebben. Er bleek alleen een vlieg op onze tafel te zitten, die even liefdevol door te ober dood werd geslagen. Kan weer in de categorie alleen in India ;)

Toen was het dan toch echt tijd om te vertrekken voor onze vakantie naar Maleisië. Dat verslag zal ik in de volgende blogpost verder beschrijven.

Groetjes,

Caroline