Een kleurijk begin

Hallo allemaal,

Hier komt dan toch het verslag over mijn eerste week op het project! Zoals je aan de titel (en de foto's) al kan zien was het een erg kleurrijke week,  maar daar kom ik later nog op terug. We beginnen eerst bij het begin.

Zondag 17 maart 2019 was mijn eerste dag op het project. Ik zit dus samen met Hannah, een ander meisje uit Oostenrijk, op dit project. De weg naar het project toe is al een hele reis want met alle spullen onder onze arm moeten we eerst een stukje lopen door het drukke verkeer van India, vervolgens samengedrukt met alle tassen en 6 andere mensen in een riksja een stukje rijden om tenslotte nog mee te liften met een scooter die je dan afzet bij het project. De eerste keer vond ik het zo ontzettend maf om mee te rijden met een scooter terwijl je er niet voor hoeft te betalen, dat is toch iets wat je in Nederland niet vaak meemaakt.

De eerste dagen was er nog een andere zuster te gast, die uit het noordoostelijk deel van India kwam. Het was heel tof om met haar te praten over de cultuurverschillen tussen onze landen. Zij kwam dan wel uit India maar dit was ook voor haar weer een heel andere wereld, omdat India natuurlijk erg groot is. Daarbij vertelde ze ons dat ze 26 jaar oud was en het nu toch hoog tijd was voor haar om te gaan trouwen en dat ze in haar woonplaats honden en katten eten. Het is op precies zo'n moment dat je je heel goed realiseert dat je met een westerse kijk op de wereld bent opgegroeid en het is dan ook goed om je hier bewust van te zijn en niet meteen over te gaan oordelen. Zeker een goede leerschool om je wereldbeeld te verruimen.

Op de maandag was het even bikkelen omdat er een dag geen drinkwater voorhanden was en dat met deze tempraturen (tegen de 40 graden) toch wel enige problemen met zich meebrengt. Dan besef je je ook weer dat zelfs dat geen vanzelfsprekendheid is ( en dat het altijd goed is om een fles cola achter de hand te hebben.  ;) )

Ik wil echter wel graag eerlijk zijn op deze blog en toch zeker ook vermelden dat het niet altijd even makkelijk is. Op het project voel ik me namelijk nog niet super nuttig. Tot nu toe bestaan onze activiteiten uit games time organiseren in de middag en eten uitdelen aan de kinderen 3x per dag. Dit komt omdat de jongens naar een reguliere school gaan, wat natuurlijk juist een goed ding is, maar wat er wel voor zorgt dat er nog niet heel veel te doen is. Ik heb wel al een keer meegeholpen met koken en ik ben ook van plan om te gaan assisteren bij study time als dat mogelijk is. De father vertelde ons dat die graag zou willen dat we les gaan geven op een school in de buurt, maar dat dit hoogstwaarschijnlijk nog even op zich zal laten wachten. Het zou ook kunnen dat we computer lessen gaan geven aan de oudere jongens, maar ook dat moet ik nog even gaan bespreken. Hoe dan ook, ik hou jullie op de hoogte van de vorderingen!

Ik merk ook heel erg dat ik met een Nederlandse mentaliteit hier sta en dat ik nog moet wennen aan de cultuur hier. Het is normaal om alles wat rustiger aan te doen en je niet te druk te maken. Gewoon aanwezig zijn als de jongens daar zijn is al de eerste stap en je hoeft niet meteen met een stapel plannen klaar te staan. Misschien is dat juist wel een goede leerschool voor mij, haha.

Met de jongens begin ik langzaam wel een band op te bouwen, alleen de namen leren is nog wat lastig. Er zitten ook een paar dove jongens op het project, dus ik ben druk bezig om alle handgebaren onder de knie te krijgen, om ook met deze jongeren te kunnen communiceren. Daarnaast zijn er een paar jongens met de huidziekte scabies op hun handen. Op dat moment was het wel fijn dat wij als vrijwilligers er waren die de kinderen een beetje af kunnen leiden, omdat ze anders alleen maar aan de pijn denken. Er is hier namelijk 1 Amma op 70 jongens dus het is onmogelijk voor haar om iedereen tegelijk te helpen. Op deze manier konden we de jongens een beetje afleiden door muziek met ze te luisteren en grapjes te maken.

Goed, nou door naar de hoogtepunten van de eerste week. Ten eerste het vingerverven, de jongens doen hier namelijk weinig creatieve dingen en het leek ons heel leuk om ook wat knutselen te introduceren. Nu gaan we om de dag sporten en dan weer knutselen met ze. We hadden heel veel mooie plannen, maar toen we bij de winkel aankwamen hadden ze de helft van de dingen niet, haha. Gelukkig hadden we een creatieve oplossing bedacht omdat we ook niet genoeg kwasten hadden voor alle jongens. Uiteindelijk was het een heel groot succes en vonden zelfs de oudere jongens het heel leuk om te doen. Het was ook een heel mooi gezicht om alle jongens zo geconcentreerd bezig te zien met hun werk. Alhoewel het zeker ook chaotisch was, 70 jongens die allemaal de beste kleur willen bemachtigen. Het eindresultaat is in ieder geval goed gelukt en we gaan het, als het mag, morgen ophangen.

Dan het echte hoogtepunt van de week was Holi.  Het feest wat hindoes vieren om te herdenken dat het goede van het kwade wint. Het project waar ik werkzaam ben is echter katholiek, toch wordt Holi ook gezien als een cultureel feest in India en dat is dan ook de reden waarom wij het vierden. Hannah en ik hadden zoveel mogelijk kleurpoeder gekocht als we konden dragen en samen met de kinderen en de andere vrijwilligers hebben we er toen een echt feestje van gemaakt, inclusief Indiase muziek en dansmoves. Het was echt een ontzettend mooi moment waar iedereen even gelijk was,  echt heel bijzonder om dit mee te mogen maken.

Het is heel gek omdat ik voor mijn gevoel het idee heb dat ik nog niet heel veel gedaan heb, terwijl ik nu ik deze blog aan het schrijven ben, merk dat het een hele lijst is. Het ene moment wil ik niets liever dan naar huis, terwijl ik op het andere moment dit echt de mooiste plek van de wereld vindt en ik me vereerd voel dat ik dit allemaal  mee mag maken.  Het hoort denk ik allemaal bij het proces.

Ik zou nog veel meer willen schrijven, maar het is bijna tijd om met de jongens te gaan volleyballen. Ik hou jullie op de hoogte en heel erg bedankt voor alle lieve reacties op de vorige blogpost!

Groetjes,

Caroline