Weekendtrip naar Vizag, Araku Valley en meer

Hallo allemaal,

Daar ben ik dan toch weer na een lange radio stilte, maar er is dan ook heel veel gebeurd. Ten eerste hebben de Oostenrijkse vrijwilliger en ik samen nieuwe knutselspullen en speelattributen voor de kinderen aangeschaft, omdat ze hier niks anders hebben om mee te spelen dan alleen hun leerboeken. Het was al een heel avontuur om alle spullen bij elkaar te verzamelen van de verschillende kraampjes. De vorige week hebben we ze een droomhuis laten tekenen en een vis met ze geknutseld. Terwijl de kids op school zaten hebben we alles opgehangen. Toen ze thuiskwamen was het echt heel leuk om te zien hoe trots ze waren op hun kunstwerkjes. Sister, Sister that is me, ik wist gewoon niet meer waar ik al eerste naar moest kijken haha. Ik zal ook een before en after foto bijvoegen voor het resultaat.

Dan wil ik ook graag van deze gelegenheid gebruik maken om al mijn sponsoren te bedanken. Voor de aankomende weken hebben we nog veel knutselplannen dus alles wat je daar voorbij ziet komen is van jullie afkomstig. Materialen zoals bekertjes, krijtjes, wol, 2 ballen, springtouw, gekleurd papier, een wereldkaart en nog veel meer. In ieder geval iedereen hartelijk bedankt daarvoor!

Op vrijdag was het dan tijd voor onze eerste trip in India naar Vizag, we hadden daar namelijk een volunteers meeting met alle vrijwilligers dus ook nog met vier mensen uit Hyderabad. Om daar te komen moesten we met de trein en dat was toch wel een hele bijzondere ervaring. Ten eerste is het goed om te weten dat er in India niet zoiets bestaat als op tijd vertrekken, de trein kwam denk ik een uur later dan gepland. Tijdens het wachten hebben we op het station gezeten met de gitaar en liedjes gezongen, dat trok toch wel wat bekijks. Toch was het wel een heel mooi moment om daar zo met je backpack op een station in India allemaal liedjes samen te zingen, het ultieme moment van vrijheid en klaarstaan om de wereld verder te ontdekken.

Toen de trein eenmaal aankwam zag ik ook dat die er een tikkeltje anders uit ziet dan een typische ns trein. Alle ramen zijn open en we zaten met z'n drieën op een hele krappe bank. Voor 6 uur lang reizen is dat niet de comfortabelste positie kan ik je vertellen, maar het prachtige uitzicht over de bergen maakte heel veel goed! In de trein hoef je in ieder geval niet te verhongeren want om de tien minuten komt er een verkoper met een bak met eten op zijn hoofd langs. Voor 20 roepies ( ongeveer 20 cent) heb ik de samosa's geprobeerd, een soort driehoekig deeghapje gevuld met groenten. Heel erg lekker!

Buiten de bedelaars en de verkopers was er nog iets bijzonders in de trein. Er liep namelijk een man verkleed als vrouw rond die aan alle mannen in de trein vroeg om hem/haar geld te geven. Als de mannen dit weigeren worden ze vervloekt door de vrouw. Ik vond het een hele aparte ervaring omdat India als land, naar mijn weten, nog niet heel erg openstaat voor LGBT mensen. Om dan zoiets wel te zien in de trein vond ik heel bijzonder.

In de avond kwamen we aan bij het project in Vizag, waar we snel in slaap zijn gevallen op de slaapzaal.

Zaterdag

Ik werd wakker van de zon die op mijn gezicht scheen. Toen ik opstond om uit het raam te kijken, zag ik het prachtige uitzicht van palmbomen en heuvels voor me. Wat een manier om wakker te worden!

Daarna begon een lange dag met veel luisteren en praten over de problemen waar we tegen aan lopen bij de projecten. Wel heel goed dat die mogelijkheid van terugkoppeling er is, zodat er iets aan gedaan kan worden. Tussendoor hadden we een 'koffiepauze" of nou ja soort van dan. We kregen namelijk een hele kokosnoot met een rietje er in en dat dronken we tussen de palmbomen. Niet super lekker, maar het heeft wel iets idyllisch.

In de middag met de jongens van het project volleybal gespeeld en een spel wat Kabadi heet. Dit is heel bekend in India en het is de bedoeling dat je iemand uit het vak probeert te sleuren. Na het douchen was het tijd om naar mijn eerste kerkdienst in India te gaan. Het was natuurlijk grotendeels hetzelfde als je gewend bent maar op het moment dat je elkaar de vrede wenst, geef je elkaar geen hand maar doe je je handen tegen elkaar en maak je een kleine buiging. Heel grappig om te zien hoe cultuur dan toch invloed heeft op de religie.

In de avond werd er een groot vuur gemaakt, waar we brood konden maken op een stok . Het enige probleem was dat op het moment dat ik een stok aan het zoeken was er een schorpioen over mijn voet kroop. Ik had ineens minder honger gekregen, haha. De avond afgesloten met op het dak te kijken naar de sterrenhemel  onder het genot van de Indiase muziek.

Zondag

Zondag was de dag dat het tijd was om wat te zien van de omgeving. We hadden een krappe bus tot onze beschikking voor de hele dag, die erg vol zat gestopt met al onze bagage. Gelukkig stonden de ramen open en konden we genieten van de frisse lucht. Vizag ligt namelijk dichter bij de zee waardoor de lucht niet zo plakkerig warm aanvoelt en dat was zeker een welkome afwisseling na de benauwde temperaturen in Vijayawada. We zijn ook even gestopt om te kijken naar een vismarkt, een uitzichtpunt, het strand en 2 musea's. We hadden lunch op het project van de Don Bosco waar ze migranten kinderen opvangen die anders thuis worden gelaten of mee moeten met bedelen. Dus het is wel heel goed dat deze plek bestaat.

Na de lunch zijn we naar het strand gegaan om te zwemmen. Ik ben uiteindelijk langs de kustlijn gelopen en genoten van de heerlijke zeelucht. Even later was ik met iemand aan het praten die me liet zien dat precies op de plek waar ik gelopen had heel veel krabben rondliepen, brr. We zagen ook een hele grote schildpad die was aangespoeld, maar gelukkig kroop die weer terug naar het water.

Iedereen met zijn natte kleren weer de bus in en toen kregen we te zien waar we sliepen. Een 2 persoons kamer voor 10 meiden, waarvan er 6 in de zee hadden gezwommen,  1 douche  en een half uur voor we verwacht werden bij het avondeten. Ik denk dat het onnodig is te zeggen dat dit wel een chaotische boel was. Uiteindelijk heb ik die avond heerlijk geslapen tussen de uien op de keukenvloer, tot we om 5 uur er weer uit moesten om onze volgende trein naar Araku Valley te nemen. Tijdens deze treinreis was het heel grappig dat alle passagiers gingen gillen alsof ze in een achtbaan zaten elke keer als we een tunnel in gingen. Dat was de eerste drie keer grappig, de andere 76 keren wat minder. ;)

Maandag

We hadden een heerlijk hotel geregeld en zijn daarna naar het koffiemuseum gegaan. Heerlijk om na zo'n lange tijd een lekker kopje koffie te kunnen drinken! Dat zijn dingen die je thuis op de automatische piloot doet, maar als je het niet tot je beschikking hebt waardeer je het nog veel meer. Ze drinken koffie hier namelijk heel zoet met veel suiker en melk zodat je eigenlijk geen verschil proeft of je nou chai of koffie aan het drinken bent.

In de avond lekker liedjes gezongen met de gitaar op onze kamer en gezellig gepraat. Iedereen was erg moe dus we hebben de rest van de dag lekker rustig aan gedaan.

Dinsdag

In de ochtend zijn we toen vertrokken om de grotten te gaan bezichtigen. Na een hobbelige reis met de riksja en bus kwamen we daar na ongeveer twee uur aan. Het was heel hoog in de bergen en ik wilde de hele tijd "the hills are alive with the sound of music" zingen. Gezien de hoeveelheid Oostenrijkse vrijwilligers heb ik dat toch maar achterwegen gelaten, haha.

De grotten waren heel mooi verlicht en het was best wel indrukwekkend omdat ze zo enorm waren. Er zat ook een stel brutale aapjes die een wortel uit de hand van een van de vrijwilligers heeft gestolen. Ik had zelf een banaan mee en geloof me als ik zeg dat ik nog nooit zo snel een banaan op gegeten heb als toen, haha.

Na het bezoek in de grotten hadden we nog een paar uur over. Er was een rivier in de buurt waar we graag naartoe wilden lopen, maar toen we daar aankwamen zagen we echter dat het zich midden in een krottenwijk bevond. We zijn toen met onze rugzakken langs de rivier gaan lopen, tussen al het plastic, de koeien en de zwerfhonden tot we een heel mooi vredig plekje bij een waterval hadden gevonden. Het was in ieder geval een moment dat ik nooit had meegemaakt als ik als toerist naar India was gereisd. Een heel gek idee om echt op die plek te zijn en het niet op tv of in de krant te zien, maar echt daar te zijn.

Tussen de bergen door zijn we terug gegaan naar het station en uiteindelijk 2,5 uur moeten wachten op onze trein die vertraging had. Ik zag er best wel tegenop omdat we 6 uur met deze trein moesten en dan nog 7 uur in een andere trein. Toen we instapten was ik wel blij verrast dat we een hogere klasse hadden waardoor we met 6 mensen samen zaten en je van de stoelen ook planken kon maken om op uit te rusten. Ik was als een blok in slaap gevallen, zo moe was ik. Tot het moment dat we om 12 uur 's nachts nog moesten sprinten om onze overstap te halen. Gelukkig kwam het allemaal goed en kwamen we om 7 uur in de ochtend weer terug aan in Vijayawada.

Het was een heftige trip met veel wachten, reizen en andere ongemakken, maar ook met prachtige natuur, gezellige gesprekken en een wonderlijk uitzicht!

Vandaag ben ik weer terug op het project en hier blijven we dan tot vrijdagavond. Dan hebben we zaterdag vrij en zondag kan er echt weer een fatsoenlijke week beginnen. Vandaag gaan we als het goed is een bezoek brengen aan de Don Bosco school met de father om te kijken of we daar misschien les kunnen gaan geven. Ik hoop dat het gaat lukken, maar we gaan zien wat de toekomst brengt.

Bedankt voor het lezen!

Groetjes,

Caroline