De introductieweek deel 1

Hallo allemaal,

Het heeft weer even op zich laten wachten maar hier komt dan ook een uitgebreid verslag van mijn eerste week in India! Zo gaat dat namelijk hier in India heel veel wachten, daar kom je wel achter als je deze blog leest, haha.

Maandag

We zouden namelijk op maandag beginnen met de rondleiding. Echter was er nog niks klaar waardoor we alleen maar papieren konden ondertekenen. Dat was nou niet bepaald de meest denderende dag. We hebben toen wel voor het eerst de was met de hand gedaan in een emmer en teiltje. In de avond gebeurde er wel iets bijzonders. Toen ik naar buiten liep kreeg ik ineens bijna vuurspetters in mijn gezicht. Stond er iemand gewoon een elektriciteitspaal te repareren op een gammel trapje en met blote handen. Je ziet nog eens wat, zullen we maar zeggen ;) 

Dinsdag

Dinsdag begon toen uiteindelijk de echte rondleiding over alle projecten. We gingen als eerste kijken bij een project in de stad: het shelter,  dit is de plaats waar kinderen als eerste opgevangen worden als ze gevonden worden op straat.  De kinderen komen daar terecht nadat ze door personeel van street presence zijn gevonden op het treinstation, bus station of bij de haven. De mensen die dit werk doen zijn lokale inwoners die goed Telugu kunnen spreken en getraind zijn in het herkennen van een straatkind. Veel van hen zijn ook vrouw omdat ze hebben gemerkt dat dit over het algemeen beter werkt.

Eenmaal in het shelter worden er documenten opgesteld voor het kind en alle informatie verzameld. Er wordt echter geen druk achter gezet, als een kind iets niet wil vertellen of meer tijd nodig heeft is dat ook goed. In het shelter krijgen de kinderen hun eerste levensbehoeften zoals schone kleren, eten en drinken. Het shelter bestaat uit verschillende onderdelen, de noodhulp en de counseling. Tijdens de counseling gaan de kinderen in gesprek met social workers. In deze gesprekken proberen de social workers achter het verleden van het kind te komen en kijken ze of er spraken is van een verwaarloosd kind, mishandeld kind of een wees. Pas als een kind al deze stappen heeft doorlopen komt het terecht in een van de opvangtehuizen. De eerste plek voor een kind om op te groeien is namelijk altijd met zijn of haar familie. Het opvanghuis wordt echt pas gezien als een laatste noodoplossing. Het was heel interessant om meer te horen over de werkwijze van deze mensen, alhoewel het wel lastig te volgen was door het accent, haha. Helaas, waren er op dat moment geen kinderen omdat er problemen waren met de vergunning.

In de middag zijn we ook nog langs gegaan bij de childcare line, wat je een beetje zou kunnen vergelijken met de kindertelefoon bij ons. Ze kunnen worden gebeld als je een kind in nood tegen komt. Ik zal een foto van de flyer bij voegen.

In de namiddag/ avond zijn we nog naar twee projecten in de stad gegaan: Mogga en RVTC. Mogga is een project wat werkt volgens een systeem met een huismoeder. Er was een Amma ( Telugu voor huismoeder) die de zorg draagt voor ongeveer 20 jongens, rond de 10 jaar. Deze huismoeder is er 24/7 voor de jongens wat mij een heel goed principe lijkt voor de jongens want dan kunnen ze zich op een enigszins normale manier hechten. Hier kon ik ook echt duidelijk het voordeel van vrijwilligers terugzien omdat de vrijwilliger dan 2 uur per dag met de kinderen kan spelen, zodat de Amma ook wat rust kan krijgen. De vrijwilliger kan op deze manier met zijn volle honderd procent aan energie met de kinderen spelen, terwijl de kinderen anders geen vrije tijd zouden hebben. Samen met de kinderen frisbee gespeeld en dit was denk ik het leukste moment van de dag omdat we eindelijk iets konden doen.  Het is echter wel heel bizar om te zien dat 20 kinderen in een kleine slaapkamer op de grond slapen. Dat is gewoon heel gek om daar bij stil te staan..

Meteen daarna zijn we doorgegaan naar RVTC dit is een project waar jongens van 18-25 jaar terecht komen als ze pas op latere leeftijd van de straat zijn gehaald. Hier krijgen ze vocational training wat wil zeggen dat ze in ongeveer 6 maanden een bepaald vak leren, bijvoorbeeld timmerman of elektricien. Ik denk dat het heel goed is dat er een alternatief is voor de jongeren die niet de kans hebben gehad om naar school te gaan. Op deze manier kunnen ze toch aan hun toekomst werken en worden ze op een goede manier voorbereid op het volwassen leven. Tijdens deze 6 maanden leven ze ook samen zodat ze  leren zelfstandig te kunnen leven. Het gaat hier vaak om jongeren die pas op hun 15/16de van de straat zijn gekomen en daarna tot hun 18de in een buitenproject zijn verbleven. Met deze jongeren hebben we nog 2 uur ongeveer bordspellen gedaan.

Woensdag

We zijn de hele dag naar een project gegaan wat Chiguru heet. Dit is een groot project met ongeveer 100 kindereren, heel druk en heel chaotisch maar ook ongelooflijk schattig. De vrijwilligers geven de kinderen op het project ook les en we hebben meegekeken met de lessen. De vrijwilligster die er nu zit geeft les aan de kleuterklas en leert de kinderen momenteel het alfabet schrijven. Het alfabet wat ze hier gebruiken is namelijk niet gelijk aan dat van ons. We hebben het eten voor de kinderen opgeschept en genoten van het heerlijke uitzicht van het project vlakbij de rivier de Krishna met palmbomen eromheen. Super mooi! Toen hadden we echter weer te maken met IST ( Indian Stretchable Time) want toen hebben we van 4 uur tot half 7 op de jeep moeten wachten.

Donderdag en vrijdag schrijf ik even in de andere blog, want ik ben anders bang dat alles verloren gaat met deze wifi verbinding, haha.

Groetjes,

Caroline